Ming La ba (hallo) allemaal!

Eens kijken of het internet snel genoeg is om een verhaal over Myanmar up te loaden.

Ik ben nu anderhalve week in Myanmar en kan alleen maar zeggen wat een fasinerend land. De ontwikkelingen in het land lopen ver achter in vergelijking met de buurlanden.

Zo zijn de wegen hier over het algemeen slecht. Gaten in de weg (ook in de wegen in grote steden zoals Mandalay en Yangon), de stoep is levensgevaarlijk om op te lopen, omdat daar ook gaten in zitten en je dus zo een halve meter naar beneden kunt vallen in het afwateringskannaal.

De auto's ( die vooral in Yangon rijden) zijn ontzettend oud en vallen soms letterlijk uit elkaar. Velen auto's worden nog intensief gebruikt als taxi. Ik zat in Yangon in een taxi en ik zag door de roestplekken en gaten in de auto de weg onder me liggen. Ongeloofelijk als je bedenkt dat ik Nederland een auto afgekeurd kan worden op een klein roestplekje!

En dan de trein. Ja Myanmar beschikt over een redelijk uitgebreid railnetwerk, maar als je aan lokale mensen vraagt zal ik de trein of de bus nemen zeggen ze allemaal neem aub de bus, want die is 2 keer sneller dan de trein. Ondanks dit advies ben ik toch een keer in de trein gestapt, de nachttrein wel te verstaan van Pyay naar Bagan de trein zou om 22.00 vertrekken, maar ik wist dat de trein hier nooit op tijd rijden, dus heb ook even navraag gedaan bij de stationmeester en die gaf aan dat hij de trein om 22.15 verwachtte. Uiteindelijk kwam de trein om 23.30 aan op het station. Ik had een slaapcabine geboekt omdat ik toch hoopte dat ik een beetje zou kunnen slapen gedurende de 10 uur durende treinreis. Dit was ijdelehoop. De trein is zo oud dat je het idee hebt dat je op de rails slaapt ipv op een bed. Daarnaast schommelt de trein zo dat slapen echt onmogelijk is. Ik ben er ook achter gekomen dat alle wissels nog handmatig bedient worden. Het kan dus voorkomen dat als je midden in de nacht langs een wissel komt en de meneer die de wissels bedient in slaap is gevallen dat je een tijdje stil staat. Dus uiteindelijk duren treinreizen altijd langer dan gedacht.

Verder is Myanmar arm. Ondanks dat de werkeloosheid niet extreem hoog is (10%) kunnen veel mensen nauwelijks rondkomen. Veel studenten die afgestudeerd zijn kunnen geen baan vinden, de enige manier is naar het buitenland vertrekken en hier heb je geld voor nodig.

De gezondheidszorg is erbarmelijk slecht. Als je in het ziekenhuis beland moet je eigen eten en medicijnen betalen, dit is voor veel mensen niet mogelijk. Dus veel mensen gana niet naar een dokter oid. De overheid besteedde in 2010 1% van het bbp aan gezondheidszorg dit wordt opgehoogd naar 3.5%. In vergelijking in Nederland besteden wij 11% van het bbp aan gezondheidszorg.

En dan de politiek. Sinds 31 januari 2011 is er formeel een einde gekomen aan het militaire bestuur. Er is een parlement opgericht bestaand uit twee kamers. Ook is er nu een President. Heel toevallig zijn de leden van het parlement alsook de President ex militairen, ze hebben hun leger functie verruild voor een politieke functie. Toch veranderen er dingen onder druk van de internationale gemeenschap. Zo zijn er aankomende zondag 1 april verkiezingen (voor een gedeelte (10%) van de de 440 parlementzetels) enAung San Suu Kyi en haar partij mogen voor het eerst sinds haar vrijlating in 2010 weer meedoen aan de verkiezingen. De verwachting is dat zij ongeveer 30 a 35 van de 44 zetels zal gaan winnen. Overigens is het in de grondwet vastgelegd dat 25% van de 440 zetels zijn voorbestemd voor militairen. Dus op korte termijn zal er niet zoveel veranderen hier. Toch zijn de mensen verheugd en opgewekt over de verkiezingen. Ik heb al mensen met vlaggetjes zien zwaaien, en posters en foto's vanAung San Suu Kyi zien kopen. Ik ben erg benieuwd of ik de uitslag mee kan maken terwijl ik hier ben.

Maar wat me het meest facineert zijn de mensen in Myanmar. Ze lachen veel, ze zingen (openlijk op straat) en ze zijn nieuwsgierig (naar mij). Iedereen begroet me op straat of ze probeen een praatje met me te maken. Gisteren bijvoorbeeld werd ik aangesproken door een Engels leraar met de vraag of ik misschien aan het eind van de middag naar zijn klasje wilde komen om met de studenten engels te oefenen. Ik ben op zijn uitnodiging in gegaan en heb uiteindelijk met ongeveer 10 leerlingen 2 uur lang engels gesproken. Het was ontzettend leuk. Ze waren heel nieuwsgierig naar mij aan naar Nederland en ik was natuurlijk ook nieuwsgierig naar hen. Sommige studeerde, anderen werkte in Mandalay. Verder heb ik in Yangon een hele speciale 80jarige dame ontmoet. Zij is half Engels half Birmees en sprak dus ok vrij goed Engels. Het was een enorm pittige dame met een eigen mening. Omdat Myanmar geen sociaal vangnet heeft en haar dochters ook niet voor haar kunnen zorgen, is ze genoodzaakt om te blijven werken als gids. Zij heeft me in Yangon dan ook van alles laten zien. Ik hoop haar weer aan het einde van mijn trip te ontmoeten in Yangon tijdens het waterfestival. Ik stap zo in de bus op weg naar Hsipaw, dit ligt een stukje noordelijker e ik hoop dat het daar ook wat koeler zal zijn....