Ongeveer twee weken geleden heb ik Myanmar vaarwel gezegd, maar zeker niet voorgoed. Het land en de mensen zijn zo bijzonder dat ik zeker weet dat ik nog een keer terug zal keren. Wat zal er dan veranderd zijn? Meer democratie? Meer welvaard? Overal internet en pinautomaten? Na de overweldigende overwinning bij de tussenverkiezingen van de NLD (partij Aung San Suu Kyi) hebben vele mensen in Myanmar het gevoel dat dit het keerpunt is. In de grote steden zie je mensen openlijk simbolen en vlaggen dragen van de NLD, iets wat een jaar geleden niet mogelijk was. Meer en meer durven mensen te spreken over de politiek, maar ook over de repressie. Zo was ik rondom de verkiezingen in Hsipuw, een klein plaatje ten noorden van Mandalay. Per ongeluk raakte ik aan de praat met de eigenaar van een bookshop, die tevens (dat bleek later) secretaris was van de NLD voor deze regio. Samen hebben we via de sateliet gekeken naar de uitslag van de verkiezingen. Toen bleek dat de NlD bijna alle zetels heeft gewonnen en de partij van het leger geen enkele kon hij zijn geluk niet op. Hij was zo blij! Later vertelde hij me dat hij al jaren getreiterd en bedreigd wordt door de lokale ambtenarij. Ik liet me een lijst zien met alle dingen die hij niet mocht doen. Enkele voorbeelden. Niet met toeristen over politiek praten. Geen posters of foto's van Aung san suu kyi ophangen. Uiteraard geen boeken verkopen die zich kritisch uitlaten over myanmar. En ga zo maar door. Deze man deed al deze dingen wel. Hij zei "als ik aan deze dingen toegeef hebben ze macht over mij, en dit is het begin van het einde". De laatste 5 dagen van mijn tijd in myanmar heb ik door gebracht inYangon tijdens hetwaterfestival. 5 dagen lang wordt het nieuw jaar gevierd. Uitgangspunt hierbij is elkaar met water bekogelen en vooral de toeristen. Het is niet mogelijk om droog te blijven tijdens het waterfestival. Zodra je een stap buiten de deur zit is er altijdwel iemand met een emmer, waterpistol of tuinslang die je nat gooit of spuit. Ik moet zeggen dit is helemaal niet zo erg als het bijna 40 graden is. Samen met nog een aantal reizigers die ik ontmoet heb, hebben we ons er volledig aan over gegegeven. Bewapend met flessen water hebben wij het strijdveld betreden. Nou is Myanmar niet echt toeristisch dus we waren in de minderheid, en hebben de strijd uiteindelijk op moeten geven. Maar wat was dit geweldig wat een feest. Iedereen waardeerde het dat we er waren en met hen mee feestte, we hebben zelfs de krant gehaald (zie foto's). Nog nooit heb ik me zo welkom gevoeld in land, en daarom zal ik zeker terug keren.