Vanaf januari praat ik over mijn reis in termen van maanden, nu is het moment aangebroken dat ik nog in weken praat. Nog 4 weken dan komt Ray, en over 6 weken ben ik al thuis! Ik heb besloten om de
laatste 7 weken van mijn reis in Indonesie door te brengen. Ik ben nu bijna 2 weken op Sumatra, een eiland ongeveer zo groot als Frankrijk. Helaas zijn de wegen niet zo goed als ik Frankrijk,
waardoor het reizen heel veel tijd en doodsangsten kost. Om een voorbeeld te geven een ritje van 40 km kost hier met de auto al snel twee uur. En bezorgt je al snel 10 schrik momenten, omdat de auto
bijna een brommer aanrijdt, of omdat er bij het inhalen (op de baan van de tegenligger) toch een vrachtwagen op je afkomt. Dus ik heb maar besloten om wat meer te vliegen. Nu dan maar iets positiefs
over Sumatra. Het is hier ontzettend groen. Overal waar je kijkt zie je jungle, palmbomen of rijstvelden. Dit is echt prachtig om te zien, vooral omdat het in Myanmar en Thailand erg droog was. Als
je goed kijkt zie je apen langs de kant van de weg, of soms een (dode) slang. Verder heeft Sumatra prachtige stranden en eilanden, de meeste rustig en/of ongewoond. Er is veel koraal waardoor je ook
goed kan snorkelen. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en maken eigenlijk altijd een praatje. Hoe gaat het met je? Waar ga je naar toe? Waar kom je vandaan zijn de geijkte vragen. Je moet het meer
zien als een gewoonte en beleeftheidsvorm, niet iedereen is echt geintereseerd in de antwoorden. Overigens ben ik ook in dit land weer een atractie. Veel vrouwen en kinderen willen met me op de foto.
Verder is het eten hier echt fantastisch. Het indonesie eten staat echt met stip op nummer een. Ik ben een week lang in de Padang regio verbleven, beroemd om z'n eten. Wat ze doen als je een
restaurant binnen komt is dat ze al hun gerechten op tafel zetten en je kiest tijdens het eten waar je zin in hebt. Beroemd is de Rendang, rundvlees dat ruim 8 uur (ja, oma nog langer dan uw
draadjesvlees) ligt te sudderen in de curry, echt fantastisch! Maar zo hebben ze ook vis in curry, gekruiden eieren, kip en groenten. Maar wees niet jaloers, want ik heb het even geferifieerd met een
Indonesische man die een aantal jaren in Nederland gewoond heeft en de Indonessche (afhaal) restaurants in Nederland zijn net zo goed als hier. Voor alle Rotterdammers, Papaya kwam goed uit de test!
Gisteren ben ik aangekomen bij Danau Toba het grootste meer van zuidoost azie. Ik ben van plan hier een aantal dagen te blijven en daarna door te vliegen naar Kalimantan (borneo) om daar in ieder
geval de Orang-oetangs in het wild te zien en de geboortestad van pappa te bezoeken. Kortom nog. Genoeg te zien en te dien in mijn weken.
Ongeveer twee weken geleden heb ik Myanmar vaarwel gezegd, maar zeker niet voorgoed. Het land en de mensen zijn zo bijzonder dat ik zeker weet dat ik nog een keer terug zal keren. Wat zal er dan
veranderd zijn? Meer democratie? Meer welvaard? Overal internet en pinautomaten? Na de overweldigende overwinning bij de tussenverkiezingen van de NLD (partij Aung San Suu Kyi) hebben vele mensen in
Myanmar het gevoel dat dit het keerpunt is. In de grote steden zie je mensen openlijk simbolen en vlaggen dragen van de NLD, iets wat een jaar geleden niet mogelijk was. Meer en meer durven mensen te
spreken over de politiek, maar ook over de repressie. Zo was ik rondom de verkiezingen in Hsipuw, een klein plaatje ten noorden van Mandalay. Per ongeluk raakte ik aan de praat met de eigenaar van
een bookshop, die tevens (dat bleek later) secretaris was van de NLD voor deze regio. Samen hebben we via de sateliet gekeken naar de uitslag van de verkiezingen. Toen bleek dat de NlD bijna alle
zetels heeft gewonnen en de partij van het leger geen enkele kon hij zijn geluk niet op. Hij was zo blij! Later vertelde hij me dat hij al jaren getreiterd en bedreigd wordt door de lokale
ambtenarij. Ik liet me een lijst zien met alle dingen die hij niet mocht doen. Enkele voorbeelden. Niet met toeristen over politiek praten. Geen posters of foto's van Aung san suu kyi ophangen.
Uiteraard geen boeken verkopen die zich kritisch uitlaten over myanmar. En ga zo maar door. Deze man deed al deze dingen wel. Hij zei "als ik aan deze dingen toegeef hebben ze macht over mij, en dit
is het begin van het einde". De laatste 5 dagen van mijn tijd in myanmar heb ik door gebracht inYangon tijdens hetwaterfestival. 5 dagen lang wordt het nieuw jaar gevierd. Uitgangspunt hierbij is
elkaar met water bekogelen en vooral de toeristen. Het is niet mogelijk om droog te blijven tijdens het waterfestival. Zodra je een stap buiten de deur zit is er altijdwel iemand met een emmer,
waterpistol of tuinslang die je nat gooit of spuit. Ik moet zeggen dit is helemaal niet zo erg als het bijna 40 graden is. Samen met nog een aantal reizigers die ik ontmoet heb, hebben we ons er
volledig aan over gegegeven. Bewapend met flessen water hebben wij het strijdveld betreden. Nou is Myanmar niet echt toeristisch dus we waren in de minderheid, en hebben de strijd uiteindelijk op
moeten geven. Maar wat was dit geweldig wat een feest. Iedereen waardeerde het dat we er waren en met hen mee feestte, we hebben zelfs de krant gehaald (zie foto's). Nog nooit heb ik me zo welkom
gevoeld in land, en daarom zal ik zeker terug keren.
Eens kijken of het internet snel genoeg is om een verhaal over Myanmar up te loaden.
Ik ben nu anderhalve week in Myanmar en kan alleen maar zeggen wat een fasinerend land. De ontwikkelingen in het land lopen ver achter in vergelijking met de buurlanden.
Zo zijn de wegen hier over het algemeen slecht. Gaten in de weg (ook in de wegen in grote steden zoals Mandalay en Yangon), de stoep is levensgevaarlijk om op te
lopen, omdat daar ook gaten in zitten en je dus zo een halve meter naar beneden kunt vallen in het afwateringskannaal.
De auto's ( die vooral in Yangon rijden) zijn ontzettend oud en vallen soms letterlijk uit elkaar. Velen auto's worden nog intensief gebruikt als taxi. Ik zat in Yangon in een taxi
en ik zag door de roestplekken en gaten in de auto de weg onder me liggen. Ongeloofelijk als je bedenkt dat ik Nederland een auto afgekeurd kan worden op een klein roestplekje!
En dan de trein. Ja Myanmar beschikt over een redelijk uitgebreid railnetwerk, maar als je aan lokale mensen vraagt zal ik de trein of de bus nemen zeggen ze allemaal neem aub de
bus, want die is 2 keer sneller dan de trein. Ondanks dit advies ben ik toch een keer in de trein gestapt, de nachttrein wel te verstaan van Pyay naar Bagan de trein zou om 22.00 vertrekken, maar
ik wist dat de trein hier nooit op tijd rijden, dus heb ook even navraag gedaan bij de stationmeester en die gaf aan dat hij de trein om 22.15 verwachtte. Uiteindelijk kwam de trein om 23.30 aan op
het station. Ik had een slaapcabine geboekt omdat ik toch hoopte dat ik een beetje zou kunnen slapen gedurende de 10 uur durende treinreis. Dit was ijdelehoop. De trein is zo oud dat je het idee
hebt dat je op de rails slaapt ipv op een bed. Daarnaast schommelt de trein zo dat slapen echt onmogelijk is. Ik ben er ook achter gekomen dat alle wissels nog handmatig bedient worden. Het kan dus
voorkomen dat als je midden in de nacht langs een wissel komt en de meneer die de wissels bedient in slaap is gevallen dat je een tijdje stil staat. Dus uiteindelijk duren treinreizen altijd langer
dan gedacht.
Verder is Myanmar arm. Ondanks dat de werkeloosheid niet extreem hoog is (10%) kunnen veel mensen nauwelijks rondkomen. Veel studenten die afgestudeerd zijn kunnen geen baan vinden, de enige manier
is naar het buitenland vertrekken en hier heb je geld voor nodig.
De gezondheidszorg is erbarmelijk slecht. Als je in het ziekenhuis beland moet je eigen eten en medicijnen betalen, dit is voor veel mensen niet mogelijk. Dus veel mensen gana niet
naar een dokter oid. De overheid besteedde in 2010 1% van het bbp aan gezondheidszorg dit wordt opgehoogd naar 3.5%. In vergelijking in Nederland besteden wij 11% van het bbp aan gezondheidszorg.
En dan de politiek. Sinds 31 januari 2011 is er formeel een einde gekomen aan het militaire bestuur. Er is een parlement opgericht bestaand uit twee kamers. Ook is er nu een
President. Heel toevallig zijn de leden van het parlement alsook de President ex militairen, ze hebben hun leger functie verruild voor een politieke functie. Toch veranderen er dingen onder druk
van de internationale gemeenschap. Zo zijn er aankomende zondag 1 april verkiezingen (voor een gedeelte (10%) van de de 440 parlementzetels) enAung San Suu Kyi en haar partij mogen voor het eerst sinds haar vrijlating in 2010 weer meedoen aan de
verkiezingen. De verwachting is dat zij ongeveer 30 a 35 van de 44 zetels zal gaan winnen. Overigens is het in de grondwet vastgelegd dat 25% van de 440 zetels zijn voorbestemd voor militairen. Dus
op korte termijn zal er niet zoveel veranderen hier. Toch zijn de mensen verheugd en opgewekt over de verkiezingen. Ik heb al mensen met vlaggetjes zien zwaaien, en posters en foto's
vanAung San Suu Kyi zien kopen. Ik ben erg benieuwd of ik de uitslag mee kan maken terwijl
ik hier ben.
Maar wat me het meest facineert zijn de mensen in Myanmar. Ze lachen veel, ze
zingen (openlijk op straat) en ze zijn nieuwsgierig (naar mij). Iedereen begroet me op straat of ze probeen een praatje met me te maken. Gisteren bijvoorbeeld werd ik aangesproken door een Engels
leraar met de vraag of ik misschien aan het eind van de middag naar zijn klasje wilde komen om met de studenten engels te oefenen. Ik ben op zijn uitnodiging in gegaan en heb uiteindelijk met
ongeveer 10 leerlingen 2 uur lang engels gesproken. Het was ontzettend leuk. Ze waren heel nieuwsgierig naar mij aan naar Nederland en ik was natuurlijk ook nieuwsgierig naar hen. Sommige
studeerde, anderen werkte in Mandalay. Verder heb ik in Yangon een hele speciale 80jarige dame ontmoet. Zij is half Engels half Birmees en sprak dus ok vrij goed Engels. Het was een enorm pittige
dame met een eigen mening. Omdat Myanmar geen sociaal vangnet heeft en haar dochters ook niet voor haar kunnen zorgen, is ze genoodzaakt om te blijven werken als gids. Zij heeft me in Yangon dan
ook van alles laten zien. Ik hoop haar weer aan het einde van mijn trip te ontmoeten in Yangon tijdens het waterfestival. Ik stap zo in de bus op weg naar Hsipaw, dit ligt een stukje noordelijker e
ik hoop dat het daar ook wat koeler zal zijn....
Bye bye laos. Bedankt voor je gastvrijheid, je vriendelijkhei, je prachtige natuur en je cultuur enje tradities. Over tradities gesproken...... Nadat ik uitgenodigd was bij Oen de gids, ben ik de dag
erna met de boot vertrokken naar muang noi een klein dorpje waar alleen maar zandwegen zijn en de electriciteit alleen tussen 6 uur 's avonds en 9 's avonds aan gaat (electriciteit wordt opgewekt via
een generator). Voordat ik de boot kwam ik toevallig de manager tegen van het reisbureau waar ik de kajak trip had geboekt en hij nodig me om een traditionele bruiloft bij te wonen in muang noi.
Uiteraard heb ik een aantal keren gevraagd of het geen probleem was dat ik mee kwam maar hin verzekerde me dat hetgoed was. De inzegening van het huwelijk hebik niet gezien, dit is echt een familie
aangelegenheid. Wij kwamen aan toen het feest net gestart was. Het feest draait netals in nederland om eten, drinken en dansen en het was vooral de bedoeling dat ik goed mee deed, vooral methet drink
gedeelte. Zodra mij glas bier half leeg was werd hij gelijk weer vol geschonken en dit ging de hele avond door. Ik heb ook even mijn dans technieken geshowd ener een loase draai aangegegevn. A met al
was het een fantastische ervaring en dit bevestigd wederom de enorme gastvrijheid in laos. Ik heb de foto's toegevoegd onder het kopje ngong khiaw en muang noi.
Gisteren ben ik na een bootreis van 7 uur aan gekomen in Nong Khiaw, een klein plaatsje aan de rivier de NAm Ou. De bootreis was op zich al een avontuur. Het was een kleine houten boot met ongeveer
12 passasiers, en 6 stoelen, samen met 6 andere zat ik op een houten plankje vlak bij de moter. Na 7 uur varen kom je gaar van de zon en de herrie van de moter aan in een klein plaatsje met
zandwegen. Het uitzicht is prachtig (zie foto's) bergen en een grote rivier. Verder is er niet veel. Vanmorgen heb ik een kayak tocht gedaan met Oen (ik denk dat je het anders schrijft) mijn gids.
Hij is 26 jaar, getrouwd en heeft een dochtertje van 2 jaar. Hij is opgegroeid in Nong kwiaw, is een mnonk (etnische groep) en is van huis uit visser. Hij heeft engels gestudeerd in luang brabang rn
heeft daar ook zijn vrouw ontmoet. Samen zijn ze na hun studie terug gekeerd naar Nong kwiaw. Vanmorgen zijn we eerst met de boot naar een kleiner dorpje vertrokken (stroom opwaards) en vanuit daar
hebben we zo'n 4 uur lang stroom afwaards gekajakt. Onderweg zijn we gestopt bij nog veel kleinere dorpjes. In deze dorpjes is geen electriciteit, ze zijn vaak vissers of verbouwen reist. Ook zoeken
ze naar rivierwiet een lokale snack. De dorpjes bestaan uit bamboo huizen, en zand vloeren. De kippen koeien en varkens lopen door het dorpje. Vaak wonen hele families in een huis, inclusief oma en
opa. Het kajakken was naast het bezoeken van de dorpen echt geweldig. Prachtige natuur, helder water en de waterbuffels aan de kant! Aan het einde van de trip nodig de Oen (gids) mij uit om 's avonds
bij hem, zijn vrouw en dochertje te komen eten. Hij woont in een bakstenen huis, maar van binnen is het kaal. Ze slapen in een apparte ruimte en eten op de vloer op een kleed. Het eten was heerlijk!
Gezamenlijk eet je de verschillende gerechten vanuit dezelfde kom. Behalve de soep eet je alles met je handen. Ze hadden een soep gemaakt, met groenten (die ik niet ken iets lokaals) samen met
gember. Verder was er een gerecht met gestoofde aubergine, pepers en vis. En daarnaast een groenten ommelet met pepers. Echt heerlijk. Wat een gastvrijheid, ongeloofelijk! Ik heb een foto gemaakt van
oen en zijn dochter deze plaats ik ook op mijn site.
Beste lezers, Gisteren ben ik tegen een project aangelopen in luang brabang dat boeken verzameld en inkoopt en deze naar kleine dorpen brengt langs de mekong. Veel kinderen krijgen maar beperkt
onderwijs (de vrouw vertelde me dat kinderen al blij mogen zijn als ze 6 jaar basisonderwijs kunnen volgen).Veel van deze dorpen hebben geen boeken, zelfs in de scholen zijn er vaak geen boeken. Ik
ga ze steunen door bij hun boeken te kopen. Je koopt een boek voor 2 euro. Dit zijn boeken geschreven in het laos. Het kunnen bijvoorbeeld rekenboeken zijn of geschiedenis boeken. Ook worden er
engelse boeken van het beginners niveau verstrekt. Ik heb de boeken vlug bekeken en als ik me niet vergis zijn het boeken voor de langere school en misschien ook voor het voortgezet onderwijs. Als
jullie dit initiatief ook willen steunen laat het me weten. Je kan dus voor 2 euro een boek kopen. Ik zal morgen (maandag) namens iedereen de boeken gaan kopen. Meer informatie is te vinden op
www.communitylearninginternational.org
Terwijl Europa nog steeds door modderd over de financiele crisis ben ik nu een week in Laos, een land waar echt een financiele crisis is. Laos is het armste land van zuid oost azie en tot verkort een
van de armste landen van de wereld. Het land is voor het grootste gedeelte nog afhankelijk van gelden van de wereldbank, europa, amerika en china. Het land is de afgelopen 65 jaar geteisterd door
oorlog. Eerst een invasie van japan, tijdens de tweede wereld oolog. Daarna de geheime bombardementen van de amerikanen tijdens de vietnam oorlog. Ook in Loas liggen er nog veel onontplofte mijnen en
bommen. Laos heeft een slechte infastructuur. De wegen zijn slecht (enorme kuilen) en soms zijn het gewoon zandwegen. Verder heeft land nog geen belastingstructuur (net als Griekenland) dus kan er
weinig geinvesteerd worden in gezondheidszorg, onderwijs en infrastructuur. Een positief puntje hieraan is dat al het geld dat ik hier uitgeef direct bij de mensen terecht komt. China krijgt steeds
meer invloed in Laos. In ruil voor een goede weg, bouwt china in het noorden van Laos een casino zodat chinesen daar kunnen gokken. Ook heb ik geruchten gehoord dat er door china een dam geplaatst
wordt in laos om energie op te wekken ( voor china?). Dus in ruil voor grondstoffen bouwt china wegen en met die wegen kan China weer beter handel drijven met thailand en cambodja. De mensen hier
zijn heel vriendelijk. Alles draait hier om het gezin. In een restaurant helpt iedereen mee. Oma, moeder, vader en de dochter als ze uit school komt. Als ze niet in de toeristische sector werken
werken ze als boer of als visser. O ja de koeien lopen hier lekker los, en de kippen en de hanen ook. Elke ochtend wordt ik gewekt door de haan of door kippen die onder mijn bungalow (op palen) door
lopen. De natuur ishier prachtig en als je even 100m van min. Bungalow vandaan loopt is het zo rustig! Het enige wat je hoort zijn vogels, koeien, krekels en kippen. Ik vertrek zo naar Luang Branbang
de cultuur stad van Laos.
Wat voelt het goed om weer in Bangkok te zijn. Niet omdat Cambodja nou zo vreselijk was in tegendeel zelfs maar het is toch wel fijn om weer even in een stad te zijnwaar je einigsinds bekend mee
bent. Nu zie ik nog meer hoe (in vergelijking met Cambodja) ontwikkelt Thailand is. Geen zandwegen meer, hondendrollen worden hier netjes opgeraapt, 3 baansnelwegen ipv van 1 baanswegen met enorme
kuilen en de hychiene is hier op een veel hoger niveau.
De reis naar Bangkok was weer als vanouds (dit betekent 12 uur reizen ipv van 6). Het begon al 's morgen we zouden om 7.30 worden opgehaald door een minibusje en die zou ons dan naar de bus brengen
die om 8.00 zou vertrekken. Om 5 voor 8 toch maar even gebeld of ze ons soms vergeten waren? Nee hoor het is gewoon druk dus we zijn wat later. Uiteindelijk werden we om 8.30 opgehaald en stapte we
uiteindelijk om 8.45 de bus in. Dit was een bus, ik denk uit de jaren 50, dus we zaten gezellig op elkaar gepakt. Uiteindelijk kwamen we na 3 uur aan bij de grens en hebben we ongeveer anderhalf
uur moeten wachten voordat we de grens over mochten.Daarna hebben we slechts een uur moeten wachten op een minibus die ons in 4 en een half uur naar Bangkok bracht.
Morgen staat er weer een nieuw avontuur op me te wachten. Ik vetrek morgen avond met de nachttrein (slaaptrein) naar Laos....
